Rozdział 6

Po godzinie wróciła Aga. Załadowana była książkami i notatkami, które najwyraźniej wyniosła z biblioteki. Położyła wszystko na stole i sięgnęła po sok do lodówki. Była zdenerwowana, to zdecydowanie nie był jej najlepszy dzień. Zaczęła opowiadać o jakimś profesorze, który nie przepadał za nią. Adi oczywiście włączył się do rozmowy, widać było że jemu też rzekomy nauczyciel nie odpowiadał. Stwierdziłam, że nie chcę wtrącać się w ich problemy, więc poszłam do siebie do pokoju. Położyłam się, założyłam słuchawki na uszy i już chciałam włączyć muzykę, gdy zobaczyłam nieodebrane połączenie od mamy. Kliknęłam na zieloną słuchawkę i po kilku sygnałach usłyszałam jej cichy, stłumiony i zapłakany głos. 

- Kochanie, tata jest w szpitalu. Niespodziewanie stracił dziś przytomność. 

*  Jak to w szpitalu? Co się stało?

- Lekarze mówią, że to zawał.  

* Postaram się przyjechać jak najszybciej- po tych słowach telefon wypadł mi z rąk. 

Nagle do pokoju weszła Aga. Ja stałam jak wryta, wpatrując się w ścianę. Po policzkach spływały mi łzy. Przyjaciółka szybko podbiegła do mnie i delikatnym ruchem objęła, głaszcząc po głowie.

* Muszę jechać do rodziców do Bydgoszczy. Tata miał zawał. 

W tej chwili Agnieszka pobladła. 

- Ej, słoneczko. Spokojnie. Co się stało? Mam jechać z Tobą? 

* Nie, poradzę sobie. Chwilowo nic więcej nie wiem, będę dzwonić.

- Czekaj, sprawdzę Ci kursy autobusów. Może złapiesz jakiś jeszcze dziś. 

Aga uchyliła okno u mnie w pokoju, przyniosła mi szklankę wody i poszła po laptopa. Ja bezwładnie osunęłam się na łóżko, czując jakby wszystko ze mnie wyparowało.  

* Autobus masz dopiero jutro rano, bezpośrednio do Bydgoszczy. Spakuj się, będziesz tam pewnie kilka dni. - gdy zobaczyła mój wyraz twarzy, wyszła z pokoju, bo wiedziała że chcę być sama.

Po godzinie byłam już spakowana. Ubrałam się i wyszłam z mieszkania, musiałam wypłacić trochę gotówki. Idąc do bankomatu, chwyciłam za telefon i napisałam: "Nie wiem, jak będzie z piątkiem. Być może nie będę do tego czasu w Bełchatowie". Kliknęłam wyślij, a po kilku minutach mój telefon zadzwonił. 

- Co się stało?-  zapytał zmartwiony. 

* Muszę jechać na kilka dni do Bydgoszczy. Mój tata miał zawał, jutro rano wyjeżdżam. 

- Pojadę z Tobą. Nie puszczę Cię samej. Rano po Ciebie będę, nie będziesz się męczyć w autobusie. 

* Nie, poważnie nie musisz. Nie martw się, dam sobie radę. Nie chcę robić Ci kłopotu z powodu moich problemów.

- Twoje problemy są też moimi problemami. Widzimy się rano. A teraz idź się położyć, jesteś pewnie zmęczona. Dobrej nocy- po tych słowach się rozłączył. 

Może to i lepiej, że pojedzie ze mną? Nie, dlaczego się zgodziłam? Cały swój harmonogram będzie musiał zmienić tylko dlatego, żeby mnie tam zawieźć. Widziałam jak bardzo się o mnie troszczy, a w głębi duszy czułam się tak bezpiecznie. Lecz w tej chwili nie myślałam o tym, miałam tylko nadzieję, że z tatą będzie wszystko dobrze.

Rozdział 5

Dopiero co się położyłam, a już trzeba wstawać. Sen przerwał mi dźwięk budzika. Czy to mi się śniło? Usiadłam na łóżku i zobaczyłam leżącą koszulę na krześle. Nie, to nie był sen. Uśmiechnęłam się i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej czarne spodnie i fioletową bluzę, a potem ruszyłam do łazienki. Wzięłam ciepły prysznic, który od razu mnie zregenerował. Byłam bardzo zaspana, chyba potrzebuję więcej snu. Chwyciłam za jabłko i włożyłam je do mojej torby z notesami. Aga miała dziś wykłady o godzinę później, więc jeszcze spała. 

* Wychodzę, nie zaśpij. - powiedziałam spokojnie. 

Ona tylko coś zamruczała pod nosem i przewróciła się na drugi bok. Już kilka razy musiałam wyciągać ją z łóżka, bo jak twierdziła "budzik nie zadzwonił". Ubrałam kurtkę i wyszłam z mieszkania. Słońce lekko przebijało się przez chmury, a wkoło leżało trochę śniegu. Nagle poczułam się taka szczęśliwa, uwielbiam takie uczucie. Wchodząc na uczelnię spotkałam się z Alicją, moją przyjaciółką z wydziału.

- Hej, nie odbierałaś wczoraj telefonu. Martwiłam się- powiedziała, całując mnie w policzek. 

 * Przepraszam, nie miałam przy sobie telefonu.

- Przy sobie? To gdzie byłaś ? Jak weekend ? 

* Niesamowicie, to do mnie nawet jeszcze nie dotarło. 

Kiedy już chciałam opowiedzieć jej o wczorajszym wieczorze, przerwał nam profesor wchodzący do sali.

* Później Ci wszystko opowiem- szepnęłam i mrugnęłam do przyjaciółki. 

Po wykładach poszłyśmy do "Coffee it" na dużą latte. Nareszcie mogłam powiedzieć jej całą historię, zaczynając od tej magicznej imprezy. Ala nie mogła uwierzyć własnym uszom. Sama też powiedziała mi, że kogoś poznała. Trochę się zdziwiłam, gdy powiedziała mi że jest aż osiem lat starszy. Poznała go niedawno, kiedy była na urodzinach swojej kumpeli. Nie wiedziałam co powiedzieć, ale widziałam jak bardzo się cieszy. 

- Obiecał, że wyjedziemy gdzieś razem, daleko, tylko we dwójkę.

* To cudownie, bardzo się cieszę! 

- Chociaż nasza historia nawet w połowie nie jest taka jak Twoja. Nawet nie wiesz jak mi serce bije. Kiedy go poznam? 

* Mam nadzieję, że niedługo- odpowiedziałam i pociągnęłam duży łyk kawy.

Po spotkaniu skoczyłam do biblioteki, musiałam zebrać kilka materiałów. W drodze do domu wzięłam na wynos dwie gorące czekolady, wiem jak Aga je lubi. Weszłam do domu, a ku mojemu zdziwieniu zamiast Agnieszki był tam Adi. 

- Hej, byłem głodny, Aga dała mi klucze. Będzie dopiero na kolację, bo musiała załatwić coś na uczelni. 

* Przestraszyłeś mnie. Masz ochotę na gorącą czekoladę? 

Usiedliśmy razem na kanapie, Adrian jadł zupkę, którą najwyraźniej znalazł u nasz w szafce. Ja nie miałam na nic ochoty, czekolada w zupełności mi wystarczyła. Kiedy sięgałam po  pilot do telewizora, usłyszałam wibrację dochodzącą z mojej torebki. Wyjęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. Nieznany numer, kto to może być? Otworzyłam wiadomość i przeczytałam jej treść. "Nie widzę Cię jeden dzień, a już mam ochotę się z Tobą zobaczyć. Mam nadzieję, że nie zaspałaś na wykłady. Co powiesz na jakiś dobry film? U mnie w piątek?". Od razu wiedziałam od kogo ta wiadomość. "Jasne, już się nie mogę doczekać. I nie, na szczęście nie zaspałam. Ja też już tęsknię, całusy"- odpisałam w pośpiechu.

- Dlaczego się tak śmiejesz do tego ekranu- Adi zapytał z wielką ciekawością. 

 * Śmieję? 

- Tak, jakbyś wygrała w totka.

* Tak też się czuję- uśmiechnęłam się, myśląc już tylko o piątku. 

Rozdział 4

Nazajutrz obudziłam się wypoczęta, pomimo tego, że szliśmy spać późno w nocy. Niedziela, od jutro znów muszę wstać wcześnie na wykłady, więc przynajmniej dziś mogłam się wyspać. W pokoju było bardzo zimno, pewnie ogrzewanie znów nawaliło. Ubrałam mój beżowy szlafrok i wyszłam z pokoju. Aga jeszcze spała, bo na jej drzwiach wisiała plakietka z napisem "Gdy się nie wyśpię- gryzę", którą kupiła na bazarze. Też taką od niej dostałam, tylko na mojej jest napisane "Nie budzić, niewyspana wyglądam tak" i  obok widnieje zdjęcie potwora, który faktycznie nie jest zbyt atrakcyjny. Podeszłam do szafki w kuchni i wyjęłam z niej nową herbatę malinową. Kiedy byłam dzieckiem, babcia robiła ją w zimne dni, bo ponoć jest na to najlepsza. Nagle z pokoju wyszła zaspana przyjaciółka, która w przeciwieństwie do mnie chyba się nie wyspała.
- Chyba znowu robią naprawę dróg- powiedziała cichym głosem- nie mogę przez to spać. Która jest godzina?
* Dwadzieścia po dziewiątej- odpowiedziałam z uśmiechem.
- Robisz herbatę? Zrób mi też, strasznie tu zimno.
* Wiem, musimy coś z tym zrobić- odpowiedziałam spokojnym głosem, pokazując przyjaciółce, że się tym zajmę.
Pomimo zimnego ranka, towarzyszył mi bardzo dobry humor. Nawet jeszcze tego samego dnia zadzwoniłam do specjalisty, który szybko uporał się z naszym ogrzewaniem. Po południu poszłam do biblioteki, ale niestety była zamknięta. Po drodze do domu kupiłam siatkę mandarynek, które okazały się być pyszne. Oczywiście większość z nich zjadł Adi, który wpadł do nas na obiad, bo jego lodówka była pusta. Usiadłam na kanapie, wzięłam laptopa i sprawdziłam o której jest mecz. Była szesnasta, a na osiemnastą musiałam być na hali. Weszłam pod prysznic i zamyślona stałam bez ruchu. Dlaczego wszystkie moje myśli pojawiają się pod prysznicem lub gdy chcę spać? Zastanawiałam się czy to randka. Przecież randka to zbyt wielkie słowo, to zwykłe przyjacielskie spotkanie. Ale w takim razie jak mam się ubrać? Myśli nie dawały mi spokoju. Owinęłam się ręcznikiem i poszłam do siebie. Spojrzałam w szafę, nic ciekawego. Koniecznie muszę iść na zakupy. Wyciągnęłam moje czarne rurki, dokładnie dopasowujące się do nogi, a do nich wybrałam kremową koszulę. Kupiłam ją niedawno, a prawie wcale nie miałam jej na sobie. Rozczesałam moje blond włosy, które potrzebują fryzjera. Chwyciłam za suszarkę, potem za przybory do makijażu. Po pół godziny byłam gotowa. Była godzina 17.10. Z naszego mieszkania na halę jest jakieś 15 minut spaceru. Stwierdziłam, że jeśli chcę kupić bilety i zobaczyć rozgrzewkę, to musimy się zbierać. Wyszłam z pokoju, Adiego już nie było. Agnieszka kończyła robić swój makijaż, miała oczy podkreślone ciemnym eyelinerem i czerwone usta. Wyglądała na doroślejszą niż w rzeczywistości jest, ale to bardzo mi się podobało. 
Po 20 minutach byłyśmy już pod halą, kupiłyśmy bilety i udałyśmy się na swoje miejsca. Kiedy weszłam na salę, od razu zobaczyłam rozgrzewających się siatkarzy. Grali z Transferem Bydgoszcz. Nigdy nie byłam na meczu siatkówki, może dlatego że nigdy nie pasjonowałam się tym za bardzo. Po rozgrzewce zaczął się mecz, nie sądziłam że jest to tak emocjonujący sport. Końcowy wynik wyniósł 3:0 dla Skry. Na hali słychać było okrzyki zadowolenia, wszyscy wkoło śpiewali i przytulali się. Na koniec podbiegłyśmy do barierek, by przybić piątki naszym zwycięzcom. Kiedy Karol mnie zobaczył, chwycił w pasie i uniósł ponad barierką. Nagle znalazłam się obok niego, a wszyscy patrzyli się na nas. Objął mnie mocno, gdy nagle ktoś zapytał go, czy udzieli wywiadu. Zgodził się na kilka pytań.
- Lecę pod prysznic i za 15 minut tu po Ciebie jestem. Zaczekaj na mnie- powiedział, gdy tylko pani redaktor skończyła zadawać mu pytania.
* Dobrze- odpowiedziałam mu, po czym uśmiechnęłam się szeroko.
Dziwnie się czułam, jakbym miała iść na randkę z kimś sławnym. Chwila, to nie randka. A może jednak? Moje myślenie przerwał na szczęście widok Karola wracającego z szatni. Chwycił mnie za rękę i wyszliśmy na dwór. Po drodze rozdał jeszcze kilka autografów, to było miłe uczucie widzieć jak fani cieszą się z małego podpisu. Na dworze było bardzo zimno, ale nie zwracałam na to uwagi. Czułam się podekscytowana i szczęśliwa. 
- Głodna? -zapytał nagle.
* Nawet nie wiesz jak, umieram z głodu. 
Po chwili znaleźliśmy się w restauracji, w której jeszcze nigdy nie byłam.
- Mają tu najlepsze jedzenie w mieście- powiedział.
* O, widzę że mamy tutaj znawcę- zażartowałam.
Po kolacji zamówiliśmy szampana, którego wzięliśmy ze sobą. Karol nie chciał mi powiedzieć dokąd idziemy. Zakrył mi oczy, a gdy pozwolił mi je otworzyć zobaczyłam przed sobą cały Bełchatów. Byliśmy na dachu jednego z bełchatowskich budynków.
* Skąd znasz to miejsce?- zapytałam podekscytowana.
- Kiedyś ojciec mnie tu zabierał. Zawsze mi mówił, że gdy poznam kogoś bardzo szczególnego, mam go tu zabrać. 
Zamurowało mnie, jestem dla niego kimś szczególnym. Serce zaczęło mi mocniej bić. Usiedliśmy na ławeczce i otworzyliśmy szampana. Opowiadaliśmy sobie o naszym dzieciństwie, powiedział mi jak udało mu się zajść tak daleko w sporcie. Kiedy szampan się skończył, wstaliśmy żeby zrobić sobie spacer. Nagle poczułam jego ręce na swoich biodrach. Delikatnie się do siebie zbliżyliśmy, czułam jego spokojny oddech i bicie serca. Byłam opanowana, lecz serce biło mi jak szalone. Nasze usta się dotknęły, a to było niesamowite. Nasz pierwszy pocałunek, nocą, na dachu- tego się nie spodziewałam. Kiedy to się stało, przeszliśmy się jeszcze, a na koniec odprowadził mnie do domu. Pod mieszkaniem pożegnałam go buziakiem, a on odprowadził mnie wzrokiem do drzwi. Długo po tym nie mogłam zasnąć, a rano musiałam wstać na wykłady. Lecz w tej chwili nie przejmowałam się tym, liczył się tylko on. 

Rozdział 3

Wybiegłam z mieszkania, okazało się że trwa naprawa drogi, co spowodowało ten hałas. Postanowiłam pobiegać, w końcu przyda mi się trochę ruchu. Chłód dawał się we znaki, ale już po chwili było mi cieplej. Zrobiłam kilka rundek wkoło parku, a w drodze powrotnej pobiegłam w centrum, żeby kątem oka pooglądać wystawy sklepów. Kiedy zbliżałam się do domu usłyszałam dzwonek telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz mojego starego Samsunga, to Przemek. Na szczęście pamiętaliśmy, żeby wymienić się numerami telefonów.
 - Cześć, masz jakieś plany na dziś wieczór? 
* Cześć, fajnie że dzwonisz. W sumie nie mam. 
- To dobrze, już masz. Spędzasz dziś wieczór ze mną.
* Masz może ochotę na makaron? Adres znasz, widzimy się wieczorem. 
- Ty gotujesz? No jasne, to do wieczora.
Ucieszyłam się, Agnieszka też będzie pewnie wniebowzięta. Weszłam do mieszkania, najwyraźniej nie byłyśmy same. Z kuchni dobiegł mnie znajomy, męski głos. To Adrian, kolega Agi z uczelni. Przywitałam się z nim, uśmiechnął się i puścił do mnie oko. Od początku studiów Adrian był dość częstym gościem u nas. Mi to nigdy nie przeszkadzało, bardzo go lubię. Jest średniego wzrostu, ma krótkie blond włosy i wielkie niebieskie oczy. Dorabia w wolnym czasie jako barman, co jest też jego pasją- robi najlepsze drinki na świecie. Zmęczona podeszłam do lodówki i wzięłam z niej butelkę wody, po czym szybko poszłam pod prysznic. 
* Dziś wieczorem mamy gościa, nie zgadniesz kto przyjdzie na kolację- powiedziałam, stojąc w salonie w samym ręczniku. 
- No nie mów, że pan wielbiciel się odezwał .
* Nie, nie o nim mówię. Przemek, jest w Bełchatowie i przeprowadza się tu na stałe. Widziałam się dziś z nim po południu i umówiliśmy się na wieczór. 
- Mówisz poważnie? O kurczaki, ale świetnie. Tak dawno go nie widziałam, kiedyś mieliśmy taki świetny kontakt. 
Agnieszka z zapałem zaczęła opowiadać Adiemu o Przemku i o imprezie, na której ostatnio byłyśmy. Poszłam do siebie, ubrałam moje powycierane jeansy i bluzę i usiadłam przed telewizorem. Leciał program o zdradzonych kobietach, Adi dosiadł się do mnie i jak zwykle zaczęliśmy komentować to z śmiechem w głosie. Nagle spojrzałam na zegarek, już 17. Wstałam, podeszłam do kuchni i wyjęłam potrzebne produkty. 
* Adi- krzyknęłam do siedzącego na kanapie chłopaka- zostajesz na kolacji? 
- Nie mogę, muszę się już zwijać. Mam nocną zmianę, ale dzięki że pytasz. 
Chłopak chwycił swoją skórzaną kurtkę i wyszedł. Aga usiadła obok mnie i patrzyła jak krzątam się po kuchni przygotowując jedzenie. O 19 usłyszałam dzwonek do drzwi. Agnieszka podbiegła do nich i z radością otworzyła. Przemek przyniósł butelkę czerwonego wina, które zaraz otworzyliśmy. Zjedliśmy makaron, muszę przyznać że wyszedł genialnie. Siedzieliśmy w salonie i wspominaliśmy dawne czasy. Śmialiśmy się i wygłupialiśmy jak to kiedyś było. Nawet nie zorientowaliśmy się kiedy butelka wina zniknęła. Podeszłam do lodówki, tylko piwo malinowe. Otworzyłam szafkę w salonie, stało tam wino, które dostałam od znajomej mieszkającej w Portugalii. Wzięłam je i postawiłam na stole, gdy nagle usłyszałam stukanie w okno. Wyszłam na balkon i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. To był on. Stał, lekko zmarznięty, cały biały od padającego śniegu. 
- Cześć- krzyknął beztrosko- chciałem Cię zobaczyć. 
* Cześć- odpowiedziałam- Co Ty tu robisz? Masz może ochotę na wino? 
- Nie mogę, mam jutro mecz. Zobaczymy się? Może jakiś spacer wieczorem?
* Jasne, przyjdę na mecz. Pokibicuję Ci trochę. 
- Poważnie? To świetnie. W takim razie po meczu Cię porywam- uśmiechnął się szeroko. Do zobaczenia jutro! 
* Dobrej nocy- posłałam mu buziaka a on zabawnym gestem udawał że go łapie. 
Weszłam do środka, wcale nie było mi zimno. Opowiedziałam Adze i Przemkowi co się stało, a potem w dalszej świetnej atmosferze wypiliśmy drugą butelkę wina.